Baba olmayı başaran kişi çocuğunu CAN’ını öyle bir besler ki, bu çocuğun kendine güveni yüksek olur, kendi değerini bilir, ben yapabilirim duygusu yüksek olur ve kendini değerli ve sevilmeye layık görür.
Nasıl ki, bir takımın oyuncusu koçun sürekli sadece kendisiyle ilgilenmesini beklememeli ise, bir ailede çocuk da anne ve babanın sürekli sadece kendisiyle ilgilenmemesini beklememeyi öğrenmelidir.
Bir öğrencim, anneannemin ölümünden sonra yaşadığım en büyük trajedi anne babamın ayrılması oldu, dedi.
"Anne baba olarak var olmaktan, sağlıklı olmaktan, mutlu olmaktan sorumluluk alıyor musunuz?"
"Şaşırdığım şey, bir çocuğun sözünü dinlemek için büyüklerin susmasıydı. Genelde bu bizde pek görülmezdi."
"Bu onun belki bugünkü zaferi olacaktı. Ama artık o zaferi kazanamayacak; sen onun zaferini çaldın."
"Arabadan indikten sonra içimde hüzün, kafamda bu sorular vardı."
"Bu kadının annesi, babası farkında değildi, oğlu da ilerde baba olduğu zaman farkında olmadan böyle bir aile kuracak."
“Yaşam bize verilmiş olan en kutsal hediye.”
"Demokratik toplumun temel taşı olan sağlıklı birey ancak sağlıklı ailede yetişir."
“Bütün herkes onun etrafında pervane olsun istiyor. Olmayınca da mutsuz oluyor, kızıyor sinirleniyor.”
“İyi ki varlar, onlar için yapılan zahmetler hayatıma anlam katıyor!” mu, diyeceğiz? Yoksa, bütün günü söylenerek şikayet ederek mi geçireceğiz?”
"Böyle yetiştirilen bir çocuk kendisini elin parmaklarından biri olarak görür; bütünün önemli bir parçası olduğunu bilir, kendini bütün içinde değerlendirir. Bu çocukta ‘biz bilinci’ gelişir."
"Evet, çocuğun özü incinmişti. Ama anne bunu görecek, farkına varacak, anlayacak ve verecek durumda değildi."
Bir insanın azminin, sebatının kaynağı onun ‘ben yapabilirim’ duygusundan kaynaklanır.
İnsanı tanımak için onu kendi öykün içinde değil, onun kendi öyküsü içinde bulunduğu yerde ziyaret etmek gerekir. (Doğan Cüceloğlu / Twitter 23.07.2020)
