Sevince Kafa Karışır mı?

Aklına ve karakterine değer verdiğim bir genç arkadaşım eşiyle ilk karşılaştığı anı anlattı; 

“Üniversite öğrencisiydim. Bir gün arkadaşımla kampüste kafede otururken yanımızdan bir kız geçti ve kıza bakınca karın boşluğuma, mideme bir ateş bastı, zangır zangır titremeye başladım. Arkadaşıma, ‘kızla konuşacağım,’ dedim. Gittim: ‘Seni görünce içim titredi, seninle tanışmak istiyorum,’ dedim.” 

Genç arkadaşım cesur biri. Ben hiçbir zaman o kadar cesur olamadım. Çok güzel kız gördüğüm zaman benim de içim titrerdi, ama gidip konuşmaya cesaret edemezdim; gidip kendimi açamazdım. 

Gerçek Özgürlük kitabındaki Timur’u çok iyi anlıyorum: Kafası karışıktı, heyecanlıydı, korkuyordu. Korkuyordu ama Kumkapı’daki çayevine bayram çocuğu heyecanıyla gelmiş, buluşmuş ve birkaç tatlı söz ve sohbetten sonra Nesrin’e evlenme teklif etmişti. Nesrin bir an şaşırdı ve duraksadı. Sonra hafifçe gülümsedi, “Ah ne tatlısın,” dedi. Bunu, hoş bir sürprizle karşılaşmış çocuğun mutluluğu ve sakinliğiyle söyledi. Kendisi bu kadar kaygılı ve heyecan doluyken Nesrin’in böylesine rahat oluşu Timur’u rahatsız etmişti. Şaşırmış, kendine güvensiz, mahcup öylece bakıyordu. (Gerçek Özgürlük, s. 12.) 

Timur, gençlik yıllarımdaki halimi yansıtıyor. Yazının başında sözünü ettiğim genç arkadaşım kendine güvenle, gidip güzel kızla konuşabilirken, benim gibiler niye konuşamaz? İnsan, bir kızdan, ya da erkekten etkilendiği, duygular içinde yoğrulmaya başladığı zaman kafası berraklaşır mı, yoksa iyice karışır mı? Kitabın sonuna doğru Timur’un düşünceleri ve duyguları pırıl pırıl berraktı; özgürlüğüne yolculuk onu nasıl olgunlaştırdı ve cesurlaştırdı? 

Her gencin böyle bir yolculuğa ihtiyacı var… 

Doğan Cüceloğlu (06.05.2015)